U nas z tygodniowym wyprzedzeniem znajdziesz program audycji Radio Maryja i najważniejsze informacje powiązane, jak np. imiona i nazwiska prowadzących, lub zapowiedzi audycji. Nad programami radiowymi, za pomocą wyszukiwarki stacji radiowych możesz się przełączyć na inne radio lub za pomocą pola daty możesz ustawić, od którego dnia Proszę o to, byśmy nie rozluźniali dyscypliny, bo do zwycięstwa wciąż daleka droga, ale ono nadejdzie. Głęboko w to wierzę – napisał w piątek na Facebooku premier Mateusz Morawiecki, dziękując Polakom za to, że pozostają w domach w czasie epidemii koronawirusa. Maryja wzorem kontemplacji. 10. Maryja jest niedoścignionym wzorem kontemplacji Chrystusa. Oblicze Syna należy do Niej ze szczególnego tytułu. To w jej łonie ukształtowało się, biorąc od Niej również ludzkie podobieństwo, które wskazuje na jeszcze większą z pewnością bliskość duchową. Rozmawia tylko ze wspomnieniami swych synów.» «Idź, niewiasto, nakazuję ci to. Powiedz jej: “To mała Maryja z Nazaretu, ta, która była twoją córką w Świątyni” Zobaczysz, że będzie Mnie chciała [zobaczyć].» Kobieta odchodzi, kręcąc głową. Maryja wyjaśnia Synowi i pasterzowi: «Eliza była o wiele starsza ode Mnie. Św. Jan Chrzciciel swoim życiem i słowem uczy wiernych, w jaki sposób należy przygotować się na przyjście Pana: przez pokutę, zerwanie z grzechem, powstanie z nałogów, słowem - ze starego człowieka przeobrażenie się w nowego, na wzór samego Chrystusa. Vay Tiền Trả Góp Theo Tháng Chỉ Cần Cmnd Hỗ Trợ Nợ Xấu. Orędzie Matki Bożej – Trevignano Romano/ Włochy Gisella Cardia, 26 stycznia 2021 „Nadszedł kolejny wirus i będzie gorszy niż poprzedni” „Moja córko, powiedz światu, że wiara jest jedyną nadzieją, jaką ma ludzkość, tylko modlitwa, miłość i miłosierdzie będą dla nich zbawieniem. Nadeszły czasy przepowiadane od Fatimy, nikt nie będzie mógł powiedzieć, że nie ostrzegałam. Wielu proroków i widzących zostało wybranych, aby głosić prawdę i niebezpieczeństwa tego świata, ale wielu nie słuchało i nadal nie słucha. Płaczę za tymi zagubionymi dziećmi, apostazja Kościoła jest coraz wyraźniejsza, moje umiłowane dzieci (kapłani) odrzucili moją ochronę. Moja córko, powiedz światu, aby modlił się za możnych (wpływowych), ponieważ rozpętają wielką wojnę. Módlcie się za Kościół, ponieważ jest niszczony, módlcie się za Włochy, ponieważ będą opłakiwać swoich zmarłych, głód jest blisko, a wy nie jesteście przygotowani. Nadszedł kolejny wirus i będzie gorszy niż poprzedni. Dzieci, dlaczego nadal nie rozumiecie? Chrońcie się, módlcie się, módlcie się dużo. Chrzczcijcie i módlcie się za dzieci, ponieważ zło chce odebrać im ich niewinność. Teraz zostawiam was z błogosławieństwem Trójcy Świętej, Ojca i Syna i Ducha Świętego”. Potem dodaje: czytajcie Apokalipsę, a tam znajdziecie prawdę na te czasy. Figlia mia, di’ al mondo che la fede è l’unica speranza che ha l’ umanità, solo la preghiera la carità e l’amore saranno la loro salvezza. I tempi predetti da Fatima in poi sono arrivati, nessuno potrà dire che non avevo avvertito. Tanti sono stati i profeti e i veggenti scelti per annunciare la verità e i pericoli di questo mondo, eppure molti non hanno ascoltato e ancora non ascoltano. Piango per questi figli che si perdono, l’apostasia della Chiesa è sempre più chiara, i miei figli prediletti (sacerdoti) hanno rifiutato la mia protezione. Figlia mia, dì al mondo di pregare per i potenti, perché scateneranno una grande guerra. Pregate per la Chiesa, perché è alla sua distruzione, pregate per l’Italia perché piangerà i suoi morti, la carestia è prossima e voi non siete preparati. Un altro virus è alle porte e sarà peggiore del precedente. Figli, perché ancora non capite? Proteggetevi, pregate, pregate tanto. Battezzate e pregate per i bambini, perché il male vuole prendere la loro innocenza. Ora vi lascio con la benedizione della Santissima Trinità, Padre, Figlio e Spirito Santo. Poi aggiunge: leggete l’Apocalisse e lì troverete la verità per questi tempi ________________________________ O stosunku Biskupa do Trevignano Romano Oryginalne orędzie w języku włoskim Ten wpis został opublikowany w kategorii Aktualności. Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika. Zerówka. Majka przez całe zajęcia sprawia wrażenie bardzo smutnej, momentami wyraźnie walczy ze łzami. Nie chcąc jej zawstydzać przy grupie, podchodzę do niej po przed wyjściem i pytam o powód smutku. Dziewczynka, już teraz łkając mówi: – Proszę pani, bo ja mam młodszą siostrę, ma trzy lata. Napisałam swój list do świętego Mikołaja i jej też napisałam, ale… Mikołaj nie zabrał naszych litów, bo moja siostra była niegrzeczna. A ja się tak bardzo staram być dobra! Ale i tak mojego listu też nie zabrał, chociaż pomagam siostrze… Po krótkiej modlitwie w duchu i prośbie do Jezusa, żeby pomógł mi znaleźć właściwe słowa w tej sytuacji, udało mi się jakoś „wytłumaczyć” Mikołaja. Jednak ta sytuacja jest tylko kolejnym dowodem na nasz – dorosłych – bark uważności na to, co mówimy, nawet w pozornie słusznej sprawie zmotywowania młodszego dziecka do zrobienia czegoś, czego oczekujemy. To my kształtujemy obraz Boga w sercach i głowach dzieci. Ten z osobą, której przyjaciel (św. Mikołaj) karze kogoś za błędy drugiego i kocha bezwarunkowo, nie jest na pewno obrazem naszego Boga. „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, czego nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, tegoście i Mnie nie uczynili.” (Mt 25,45). Trzeba być uważnym na potrzeby tych „najmniejszych”, bo krzywdy tym wyrządzone mogą zostać na całe życie i odbić się na obrazie Pana Boga. Najstarsza grupa, znamy się od dawna. Bardzo weseli i rozśpiewani. Wystarczy rzucić tytuł, i już zaczynają chórem śpiewać. Po kolejnej tego typu „akcji”, gdzie nie zdążyłam nawet sięgnąć po gitarę, mówię z poważną acz zatroskaną miną: – Moi kochani, proszę was, poczekajcie z tym śpiewem na mnie! Ja też bym chciała zaśpiewać z wami, ale jestem już stara, nie zbieram się tak szybko do działania, miejcie na mnie wzgląd! Cała grupa pogrąża się w ciszy. Jednak Wiktoria, siedząca koło mnie, z równie poważną i zatroskaną minę mówi: – Niech się pani nie martwi, ja kocham starych ludzi! – i przytula się do mnie. Grupa kiwaniem głowy potwierdza słowa koleżanki. A ja? Cóż, albo muszę przestać tak żartować, albo zacząć poważnie traktować swój PESEL… Katechezy przed Uroczystością Wszystkich Świętych. Nie da się uniknąć tematu śmierci… W zerówce: – Proszę pani, bo moja babcia już umarła, a wcale nie była chora… – mówi Ola ze smutną miną. – Tak się zdarza, że ludzie umierają nie tylko przez choroby… – mówię, żeby nie rozwijać bardzo tematu. Do rozmowy włącza się Roch: – No, moja mama mówi, że jak ktoś jest głupi, na to też może umrzeć! – mówi tonem znawcy. Trzeba nieustannie zdobywać mądrość, żeby głupim nie umrzeć:-) a najgorsza głupota jest wtedy, kiedy mówi się „w swoim sercu: «Nie ma Boga»” (Ps 53,2). Starszaki (4-6 lat), uwielbiają historie, zwykle komentują to, co usłyszą. Mówimy o słuchaniu. Zaczynam opowiadać historię Noego – jak wiadomo, historie z Biblii najlepsze są! A ponieważ dzieci kojarzą, że w Biblii są dwie części z historiami, te z czasów Pana Jezusa i te zanim Pan Jezus urodził się w Betlejem mówię, że Noe mieszkał na ziemi przed Panem Jezusem. – A kiedy to było? – pada pytanie z koła. – Duuuużo przed Panem Jezusem, setki lat! – odpowiadam. – No ale ile to jest… – dociekliwe umysły nie odpuszczają. – Tyle, że wtedy nie było ani komputerów, ani samochodów. Nawet smartfonów nie było! – tłumaczę najbardziej obrazowo, jak mogę (w końcu dla dzieci kwestia następstwa czasowego jest naprawdę trudna). – O, to może mój dziadek znał tego Noego! Muszę w domu zapytać… – pada odpowiedź. Historia na pierwszy rzut oka (ucha?) jedna z wielu wesołych, które słyszymy codziennie na zajęciach. Ale dla mnie pięknie pokazuje, że te wszystkie historie, które dla nas, dorosłych, są już często tylko opowieściami bez większego znaczenia (albo z większym, ale jedynie symbolicznym znaczeniem), dla dzieci są bardzo żywe, bliskie, wręcz codzienne. Jak Pan Bóg. On po prostu JEST. Najmłodsza grupa, dwa i pół oraz trzylatki. Z połową znamy się już od roku, połowa przyszła do przedszkola we wrześniu. Starsze dzieci – zadowolone, że są już dorosłymi przedszkolakami – pomagają młodszym, tłumaczą jak siedzieć, głośno śpiewają, odpowiadają. Wszystkie dzieciaki, roześmiane po zajęciach, żegnają się z Panem Jezusem, machają do figurki i do mnie, a ja chowam do plecaka wszystkie pomoce. Nagle Bartuś, z tych starszych, pyta: – A gdzie Maryja? Maryja to jest mama! Na co woła Oskarek: -A Pan Bóg to jest tata! Ja zadowolona, chwalę wszystkich i mówię z uśmiechem: -Jak wy wszystko wiecie i pamiętacie, brawo! W tym momencie Oskar patrzy na mnie zdziwiony i mówi z wielkim wyrzutem, rozkładając ręce na boki: -No przecież nam to powiedziałaś!! Morał z tego taki, że dzieci naprawdę słuchają. Ważne, żeby słyszały od nas dobre rzeczy, bo z pewnością będą je pamiętać, nawet po dłuższym czasie – w końcu wakacje dla takich maluchów to szmat czasu. Było to dnia 19 września 1846 roku, w sobotę, w dzień poprzedzający Święto Siedmiu Boleści Maryi. Słoneczny ranek zagościł w kotlinie La Salette. Dwoje pastuszków, Maksymin i Melania, wypędzają swoje stado zygzakowatą drogą po zboczu Planeau pod górę, na pastwisko w granicach gminy La Salette. Nie domyślają się, że prowadzi ich tajemnicza dłoń. Piotr Selme, gospodarz, u którego w tym tygodniu Maksymin jest na służbie, przez całe przedpołudnie kosi trawę w pobliżu dzieci pasących stada. Około południa słychać z wioski La Salette głos dzwonu na Anioł Pański. Dzieci spędzają zwierzęta razem i prowadzą je w inne miejsce płaskowyżu. Najpierw poją krowy w potoku Sezia, w tzw. zbiorniku dla bydła i pędzą je na łagodne zbocze góry Gargas. Same zaś siadają w dole, na lewym zboczu Sezii, obok źródła dla zwierząt i spożywają przyniesiony ze sobą czarny chleb z serem. Piją do tego świeżą źródlaną wodę, a wierny towarzysz Maksymina – pies Lulu, również dostaje swoją porcję jedzenia. Inni pasterze, pasący niedaleko Maksymina i Melanii, też przyprowadzili swoje bydło do źródła, aby je napoić i aby również się posilić. Maksymin i Melania zostają w końcu sami. Siadają wygodnie po prawej stronie strumienia, obok małej studni, która w lecie zawsze wysychała. Ponieważ bawiły się przez całe przedpołudnie i już od samego świtu były na nogach, są zmęczone. Słońce praży na odsłoniętych stokach – i dzieci, wbrew swoim zwyczajom, zasypiają. Po półtorej godzinie Melania nagle się budzi. Pierwsza jej myśl dotyczy krów. Zrywa się na równe nogi i rozgląda się wokoło, wypatrując zwierząt. Nie może ich jednak zobaczyć z niecki, w której się znajduje. Wówczas przestraszona woła: Maksyminie, chodź, nie ma naszych krów! Na wpół śpiący jeszcze chłopiec mówi do swej towarzyszki: Co się stało? Co tak krzyczysz? Melania znów powtarza: Krowy zniknęły! Dzieci zrywają się szybko z miejsca i pędzone strachem biegną pod górę, na małe wzniesienie. Spostrzegają, że krowy pasą się na przeciwległym zboczu góry Gargas. Z westchnieniem ulgi Melania chce zawrócić z powrotem do niecki, ale w połowie drogi staje jak wryta, ogarnięta ponownie strachem. Najpierw nie może wydobyć z siebie żadnego słowa. Później woła słabym głosem: Memin, spójrz na tę wielką jasność tam w dole! Gdzie, gdzie? – odpowiada chłopiec i doskakuje do dziewczynki. Nad kamieniem, na którym spali niedawno, unosi się tajemnicza, wielka ognista kula. To wyglądało jak słońce, które spadło na ziemię – powiedzą dzieci później – ale o wiele piękniejsze i jaśniejsze niż słońce. Światło staje się coraz większe i im bardziej się powiększa, tym intensywniej świeci. Co to może być? – jak błyskawica przez głowę dziewczynki przelatuje myśl: to może być Zły, którym grozili jej niekiedy ludzie majstra, gdy była niegrzeczna. Ach, Boże kochany – wzdycha i wypuszcza z ręki pasterski kij. Maksymin jest również wystraszony. Podobnie jak Melania wypuszcza kij, ale natychmiast go podnosi i mówi: Trzymaj swój kij, ja trzymam swój, a jeżeli to coś nam zrobi, już ja je zdzielę. W tym momencie jasność zaczyna robić się nagle przeźroczysta. W roziskrzonym świetle ukazują się dwie ręce, w rękach zaś ukryta twarz. Coraz wyraźniej zarysowuje się kształt postaci. Zdaje się siedzieć, pochylona z głową do przodu, jak kobieta, którą przygniata ciężkie brzemię lub wielkie cierpienie. Następnie świetlista kula zaczyna się rozjaśniać ku górze, a dziwna osoba wstaje, odejmuje ręce od twarzy, chowa je w szerokich rękawach sukni, zbliża się do pastuszków i uspokaja ich słowami pełnymi dobroci. Zwraca się do dzieci, które wciąż jeszcze stoją nieruchomo, nie spuszczając z Niej oczu. I teraz słyszą głos: “Zbliżcie się moje dzieci, nie bójcie się! Jestem tutaj, aby przekazać wam ważne Orędzie”. Głos nieznajomej Pani brzmi serdecznie i łagodnie jak muzyka. Wszelki strach gdzieś pierzchnął, a dzieci zbiegają zboczem w dół, do tajemniczej postaci. Pani pełna majestatu podchodzi bliżej, a potem stają tak blisko siebie, że nikt nie mógłby przejść między nimi. Przed nimi stoi Pani pełna dostojeństwa, ale i matczynej troski. Jest tak piękna, iż od tej pory dzieci mają dla Niej tylko jedno imię – “la belle Dame” – Piękna Pani. Ma na sobie złocistą szatę, na której promienieją niezliczone gwiazdy. Korona z róż otacza Jej głowę. W każdej róży lśni świetlisty diament, a całość wygląda jak lśniący diadem królowej. Na długą, białą szatę ma zaś założony złocistożółty fartuch. Na Jej nogach – skromne białe buty, obsypane jednak perłami, a Jej stopy przyozdabia mała girlanda z róż we wszystkich kolorach. Trzeci wieniec z róż okala Jej niebieską chustę na ramionach, na których dźwiga ciężki, złoty łańcuch. Na małym łańcuszku wokół szyi wisi krzyż z młotkiem i obcęgami po bokach. A Chrystusa na krzyżu widzą dzieci, jak gdyby był żywy. Promienieje z Niego całe światło, w którym zanurzona jest Zjawiona. Szlachetna, owalna twarz Pięknej Pani jest pełna wdzięku, którego żaden artysta nie jest w stanie oddać. Promieniuje najjaśniejszym blaskiem. Oczy zaś pełne są nieskończonego bólu, Pani płacze bez przerwy gorzkimi łzami. Jednakże łzy te płyną jedynie do wysokości krzyża na piersi i zamieniają się tam w promienisty wieniec świetlistych pereł. Całe zjawisko jest przeźroczyste i unosi się odrobinę nad ziemią. Wszystko błyszczy i migocze, iskrzy się i promienieje. Dzieci stoją zdumione i zapominają o wszystkim wokół siebie. Zjawiona obejmuje dzieci spojrzeniem pełnym matczynej miłości. Potem zaczyna mówić: “Jeżeli mój lud nie zechce się poddać, będę zmuszona puścić ramię Mojego Syna. Jest ono tak ciężkie i tak przygniatające, że już dłużej nie będę mogła go podtrzymywać. Od jak dawna już cierpię z waszego powodu! Chcąc, aby Mój Syn was nie opuścił, jestem zmuszona nieustannie wstawiać się za wami. Ale wy sobie nic z tego nie robicie. Choćbyście wiele się modlili i czynili, nigdy nie zdołacie wynagrodzić mi trudu, którego się dla was podjęłam. Dałam wam sześć dni do pracy, siódmy zastrzegłam sobie, i nie chcą mi go przyznać. To właśnie czyni ramię Mego Syna tak ciężkim. Woźnice przeklinają, wymawiając Imię Mojego Syna. Te dwie rzeczy czynią ramię Mego Syna tak ciężkim. Jeżeli zbiory się psują, to tylko z waszej winy. Pokazałam wam to zeszłego roku na ziemniakach, ale nic sobie z tego nie robiliście; przeciwnie, znajdując zepsute ziemniaki, przeklinaliście, wymawiając Imię Mojego Syna. Będą się one psuły nadal, a tego roku na Boże Narodzenie nie będzie ich wcale.” Tu Zjawiona przerywa nagle. Podczas gdy mówi o ziemniakach, Melania odwraca się do Maksymina, jak gdyby chciała go zapytać, co Piękna Pani chce przez to powiedzieć. Melania rozumie tylko niektóre słowa francuskie, również pomme jako jabłko. “Ach, nie rozumiecie, dzieci! Powiem wam to inaczej.” Powtarza im w miejscowej gwarze to, co już powiedziała o zbiorach i kontynuuje w dialekcie: “Jeżeli macie zboże, nie trzeba go zasiewać, bo wszystko, co posiejecie, zjedzą zwierzęta. A jeżeli coś wyrośnie, obróci się w proch przy młóceniu. Nastanie wielki głód, lecz zanim to nastąpi, dzieci poniżej lat siedmiu będą dostawały dreszczy i będą umierać na rękach trzymających je osób. Inni będą cierpieć z powodu głodu. Orzechy się zepsują, a winogrona zgniją.” Zjawiona znowu przerwała. Każdemu z dwojga dzieci powierzona zostaje tajemnica w taki sposób, że żadne nie słyszy, co Pani mówi drugiemu. Później Pani kontynuuje: “Jeżeli się nawrócą, kamienie i skały zamienią się w sterty zboża, a ziemniaki same się zasadzą. A teraz Zjawiona stawia im pytanie: Czy dobrze się modlicie, moje dzieci? Obydwoje odpowiadają zupełnie szczerze: Niespecjalnie, proszę Pani. Na to następuje matczyne napomnienie: Ach dzieci, trzeba się dobrze modlić, rano i wieczorem. Jeżeli nie macie czasu, odmawiajcie przynajmniej Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo, a jeżeli będziecie mogły, módlcie się więcej. Latem na Mszę Świętą chodzi zaledwie kilka starszych niewiast. Inni pracują w niedziele przez całe lato, a w zimie, gdy nie wiedzą, czym się zająć, idą na Mszę świętą jedynie po to, by sobie drwić z religii. W czasie Wielkiego Postu chodzą do rzeźni jak psy! Piękna Pani stawia dzieciom jeszcze jedno pytanie: Moje dzieci, czy nie widziałyście nigdy zepsutego zboża?” Maksymin, nie zastanawiając się długo odpowiada w imieniu ich obojga: “Nie, proszę Pani, nigdy nie widzieliśmy”. Wtedy Pani zwraca się do chłopca: “Lecz ty Maksyminie, musiałeś je widzieć. Nie przypominasz sobie, jak kiedyś szedłeś z ojcem z Coin do Corps? Tam wstąpiliście do zagrody. Gospodarz powiedział: „Chodźcie zobaczyć, jak moje zboże się psuje”. Poszliście razem. Twój ojciec wziął dwa lub trzy kłosy w dłonie, pokruszył je i wszystko obróciło się w proch. W drodze powrotnej do domu ojciec dał ci kawałek chleba ze słowami: „Weź to, kto wie, czy na Boże Narodzenie będziemy mieli jeszcze cokolwiek, jeżeli zboże będzie się dalej tak psuło”. – “Tak, zgadza się, proszę Pani!” – woła ożywiony Maksymin – “teraz sobie przypominam. Nie pomyślałem o tym”. Wtedy Piękna Pani daje im taki nakaz: “A więc, moje dzieci, ogłoście to całemu mojemu ludowi!” Potem oddala się od pastuszków, przechodzi strumień Sezia i unosi się w górę drogą w kształcie litery S. Przy tym powtarza swoją prośbę, tym razem już nie w dialekcie, spoglądając w stronę Rzymu: “A więc, moje dzieci, przekażcie to dobrze całemu mojemu ludowi!” Przybywszy na szczyt wzniesienia Pani unosi się na około półtora metra nad ziemię. Jeszcze raz ogarnia swoim matczynym spojrzeniem dzieci i całą ziemię. Przestaje płakać i wydaje się jeszcze piękniejsza niż przedtem. Jednak głęboki smutek pozostaje na Jej obliczu. Pastuszkowie patrzą teraz ze zdziwieniem, jak postać zaczyna rozpływać się w blasku, który Ją opromienia. Najpierw znika głowa, później ramiona, a w końcu całe ciało. Tylko kilka róż, którymi były przyozdobione Jej stopy, unosi się jeszcze przez chwilę w powietrzu. Maksymin podskakuje do góry i chce je chwycić, jednak wtedy znikają również i one, i wszystko się kończy. Dzieci stoją pogrążone w zadumie. Melania pierwsza odzyskuje mowę: Musiała to być jakaś wielka Święta! A Maksymin dodaje: O gdybyśmy wiedzieli, że to była wielka Święta, poprosilibyśmy Ją, aby nas zabrała ze sobą do nieba! A Melania z żalem wzdycha: Ach, gdyby tak jeszcze tu była! Potem dodaje: Chyba nie chciała, abyśmy zobaczyli, dokąd pójdzie. Dzieciom zostaje wspomnienie – wspomnienie, które jest obecne w ich sercach i nigdy nie wygaśnie – a także polecenie Pięknej Pani, by przekazały dalej Jej Orędzie. Wiadomość o Objawieniu i cudownym źródle rozchodziła się niezwykle szybko. W pierwszą rocznicę Objawienia, dnia 19 września 1847 roku, frekwencja przypominała wędrówkę ludów. Już dzień wcześniej wszystkie ulice i drogi pełne były ludzi. Kościoły w okolicznych wioskach były oblegane przez tych, którzy chcieli przystąpić do sakramentów świętych – znak, że to nie tylko ciekawość wiodła te tłumy ludzi do La Salette. Do badania i oceny objawienia Maryjnego uprawniony jest biskup diecezji, w której się ono zdarzyło. Biskup wypowiada się w tym wypadku jako oficjalny reprezentant całego Kościoła przy czym zobowiązuje się do wnikliwego przeanalizowania faktów i potwierdza naturalną pewność, idącą w parze z tymi udowodnionymi faktami. La Salette należy do diecezji Grenoble. Dlatego też Objawienie z La Salette zostało poddane badaniu przez ówczesnego biskupa Grenoble Philiberta de Bruillard. Gdy usłyszał o cudownym wydarzeniu w La Salette – po raz pierwszy dnia 5 października 1846 roku, a więc 14 dni po Objawieniu, od proboszcza Melin z Corps – powołał dwie komisje, składające się z kanoników katedralnych i profesorów seminarium duchownego. Miały one zbadać i sprawdzić szczegółowo Objawienie. On sam tym badaniom przewodniczył. Wysłał wszystkie dokumenty i wyniki badań do Rzymu i otrzymał za swoje surowe i mądre badanie wyraźną pochwałę. W wyniku tego dnia 19 września 1851 roku mógł obwieścić światu: “Objawienie się Najświętszej Maryi Panny dwojgu pastuszkom na jednej z gór należących do łańcucha Alp, położonej w parafii La Salette, dnia 19 września 1846 roku, posiada w sobie wszystkie cechy prawdziwości i wierni mają uzasadnione podstawy uznać je za niewątpliwe i pewne”. Za decydujące uznał następujące problemy: 1. Wydarzenia z La Salette, ani jego okoliczności, ani jego celu ściśle religijnego nie da się wytłumaczyć innymi przyczynami, jak tylko przez Bożą interwencję. 2. Cudowne następstwa wydarzenia są świadectwem samego Boga sprawiającego cuda, a takie świadectwo przewyższa świadectwa ludzi czy też ich zastrzeżenia. 3. Tym dwom motywom, rozważanym osobno i razem, należy podporządkować całe zagadnienie. Obalają one wszystkie, doskonale nam zresztą znane, zarzuty i wątpliwości związane z La Salette. 4. Zważywszy wreszcie, że poddanie się przestrogom z nieba może nas uchronić przed nowymi karami, które nam zagrażają, stwierdzamy, że dalsze wahanie się i upór może nas tylko narazić na zło, którego nie można by naprawić. Rok później, w maju 1852 roku, biskup Philibert de Bruillard osobiście położył kamień węgielny pod sanktuarium, którego budowa w trudnych do przebycia górach do dzisiaj jest świadectwem wielkiej ofiarności ludzi owego czasu. W celu rozpowszechniania ważnego Orędzia z La Salette powołał do istnienia Zgromadzenie Księży – Misjonarzy Matki Bożej z La Salette. Założenie nowego zgromadzenia biskup de Bruillard uważał za ukoronowanie dzieła swojego życia. Jego ostatnią wolą było, aby jego serce zostało złożone na Świętej Górze w sanktuarium Pięknej Pani. Źródło: Jakis czas temu , na poczatku czesci dziekczynnej o uzdrowienie mojego malzenstwa (to druga nowenna , pierwsza byla o uratowanie) napisalam swiadectwo. Moj maz sie zmienil staral sie . Dziekowalam Bogu i Matence. Kilka dni po zostawieniu swiadectwa moj maz znow zmienil sie zaczal mowic cos o tym ze nie pasujemy do siebie itp. Ale ja nie poddalam sie skonczylam Nowenne. Dzien po skonczeniu Nowenny maz zaprosil mnie do rozmowy o nas , na ktora tyle miesiecy dowiedzialm sie ze jednak nic juz do mnie nie czuje. Chce separacje i rozwod. Chce zebym wyprowadzila sie z dzieckiem z jego mieszkania. On bedzie placil alimenty. To wszystko dzien po zakonczeniu Nowenny..W akcie zlosci w 3 godziny spakowałam sie i wyprowadziłam. Teraz tego zaluje , ale z tego co wiem maz sie z tego cieszy! Nie rozumiem. Wszystko jest takie swierze jestem w rozypce ! Pomozcie mi zrozumiec ! Matenko pomoz ! StartListy od CzytelnikówTaka ja – LIST: Pomóżcie zrozumieć mi wolę Bożą Jak zamówić pakiet obrazków z nowenną pompejańską? Koniecznie podziel się swoim świadectwem nowenny pompejańskiej! Już 10 lat razem! Zobacz jubileuszowy numer naszego czasopisma! Odmawiam kolejną nowennę w ważnej dla mnie intencji. Bardzo dziękuję Maryi za łaski, które otrzymuję . Wiara czyni cuda – to wiem. Ważna jest wytrwałość, cierpliwość, czas na zatrzymanie się na chwilę w codziennym pędzie, ale najważniejsza jest wiara w sens tej niezwykłej modlitwy, która od wielu miesięcy towarzyszy mi w codziennym życiu. Ufam. Zobacz podobne tematy: StartŚwiadectwa o nowennie pompejańskiejMira: I ja Tobie, Maryjo, dziękuję Wspaniałe świadectwo! Bardzo proszę o chociaż krótką modlitwę za mnie, dziś jest 41 dzień mojej Nowenny, a modlę się o uzdrowienie mnie z lęków i wszystkiego co za tym idzie, dziś już nad ranem nie mogłam spać, obudziłam się i targały mną ogromne lęki i niepokój, załamana, że nic mi już nie pomoże zalewałam się łzami :(… Nie wiem czy to moja choroba czy Zły tak miesza… Potrzebuję modlitwy +

ja maryja was proszę ze łzami